Μία ημέρα απέμεινε για τη συμπλήρωση ενός έτους από εκείνο το βράδυ.
Το βράδυ που την οργή, την διαδέχονταν τα δάκρυα, που τα δάκρυα τα διαδέχονταν η απόγνωση και η διάθεση για αναχωρητισμό και τανάπαλιν.
Εκείνο το βράδυ άλλαξε η ζωή μας.
Άλκη παιδί μας, Άλκη αδερφέ μας σου ζητάμε συγνώμη !
Συγνώμη, που σε αφήσαμε απροστάτευτο στη σαθρή κοινωνία, την κοινωνία των ανθρωποειδών που αφήσαμε να δημιουργηθεί εδώ στην πόλη μας.
ΟΜΩΣ, θα προσπαθήσουμε να σε κρατήσουμε ζωντανό ανάμεσα μας.
Προσπαθούμε να κάνουμε πράξη τον συγκλονιστικό στίχο από το τραγούδι που έγραψε ο Κώστας Τουρνάς.
“Ο Άλκης είμαι και μπορώ μέσα από εσένα πια να ζω,
αρκεί να ξέρεις,
να μιλάς,
να σου μιλάω”.
Άλλες φορές τα καταφέρνουμε, άλλες όχι.
Άλκη μας, θέλουμε να γίνεις σύμβολο και αύρα αλλαγής, ώστε να καρπωθεί η κοινωνία κάτι… ελάχιστο, από αυτά που είμαστε σίγουροι ότι θα της προσέφερες αν σε άφηναν να ζήσεις.
Έτσι απευθυνόμαστε σε όλες και όλους σας και ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΛΚΗ, σας ζητάμε να μας βοηθήσετε να διαμορφώσουμε ένα διαφορετικό ΑΥΡΙΟ.
Αύριο, ας σηκωθούμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και ας περπατήσουμε σε αυτό το μονοπάτι. Ας μεγαλώσουμε, εμείς οι ίδιοι, το μονοπάτι σε λεωφόρο.
Αύριο, πάρτε ένα κερί μαζί σας για να φωτίσουμε όλοι μαζί το δρόμο της Ενσυναίσθησης και το δρόμο του δικαιώματος στη Συνύπαρξη και στα πολλά χρώματα.
Σας περιμένουμε.
