Δεν είναι εύκολο να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη όταν καλείσαι να γράψεις κάτι για τη δολοφονία ενός αθώου παιδιού. Ακόμη κι όταν μια σφαγή μετατρέπεται σε «θυσία» και γίνεται σύμβολο για μια ολόκληρη χώρα. Μια χώρα που δάκρυσε, μια πόλη που έκλαψε με λυγμούς, ένας σύλλογος που ακόμη πενθεί και μια οικογένεια που δεν θα επουλώσει ποτέ τις πληγές της γι’ αυτά τα χρόνια της αθωότητας που τόσο βάναυσα τα στέρησαν κάποια ανθρωποειδή στο όνομα μιας
οπαδικής διαφορετικότητας!
Δεν το χωράει ο νους αλλά μ’ αυτό πορευτήκαμε μια χούφτα άνθρωποι όταν αποφασίσαμε να επιδράσουμε στην ίδια την κοινωνία μας. Η Δομή της 1ης Φεβρουαρίου «Εις το όνομα του Άλκη» αποτελεί μια πραγματικότητα και από αυτή τη γωνιά θα επιδιώκουμε να ορθώνουμε ένα μπλοκ στην οπαδική βία. Αυτήν που, επιδιώκει και έχει καταφέρει είναι αλήθεια, εδώ και αρκετά χρόνια να μας στερεί τις όμορφες Κυριακές μας, το να περπατάμε ανέμελα στην πόλη μας με τη φανέλα και το κασκόλ της ομάδας που αγαπάμε και το δικαίωμά μας να πηγαίνουμε ελεύθερα σ’ όλα τα πέταλα της γης. Για την ώρα εκεί στη Γαζή, στα σκαλάκια τηςπολυκατοικίας βρίσκεται ένα σημείο που μας ενώνει! Κάποτε το λέγαμε για τα στέκια μας αλλά πλέον από πολλούς από μας, δοθείσης της όποιας ευκαιρίας, ακούς εκείνο το ανατριχιαστικό «Θα περάσω για λίγο από τον Άλκη…»
Μανώλης Ανδρεαδάκης
